دوره حریم

دورهٔ حریم، مشقِ رهایی و بازگشت به اصل خویش!
حتما بارها با چنین حسی مواجه شده‌ایم که انگار، آرامش و سکون درونمان در پیچ و تاب زندگی گم شده است. اینکه حس می‌کنیم افسار کارها و اتفاقات در دستمان نیست و انگار دیگر برای خودمان نیستیم. شاید هم یک وقت‌ها به خودمان می‌آییم و به وضوح می‌بینیم که آخرین قطرهٔ انرژی و تمرکزمان صرف فکر کردن به اطرافیان شده است. اطرافیانی که شاید آنقدری که آنها در اولویتند، ما را جزو اولویت‌هایشان نداشته باشند. یا شاید حتی کاملا با ما غریبه باشند.
اینجاست که ذهن خستهٔ ما به دنبال جایی به ظاهر دوردست و گمشده می‌گردد. جایی امن، آرام، پر از نور و سکوت که مدت‌هاست دلت برایش تنگ شده است. جایی که در آن نه نیازی به نقش بازی کردن است، نه مقایسه و رقابتی در کار هست و نه برای دوست داشته شدن و به چشم‌ آمدن، باید از خود و ارزش‌های خود گذشت.
نام این سرزمین فراموش‌شده، حریم است. مرز مقدسی که اگر نباشد و ساخته نشود، دیگران بی‌اجازه واردش می‌شوند، می‌مانند، می‌سوزانند و هر زمان که اراده کنند آن را ترک می‌کنند و ویرانه‌ای برجای می‌گذارند. ویرانه‌ای که زمانی باشکوه و سرشار از نظم و رنگ و ریتم خوش‌آهنگ بودن و زیستن بوده است.
انگار فراموش کرده‌ایم که خداوند متعال، پیش از بدرقهٔ ما به این جهان خاکی، بذر تمام خوبی‌ها و زیبایی‌ها را در باغ وجودمان کاشته و انگار یادمان رفته که نگهداری از این باغ، به عهده هیچ کس و هیچ چیز به جز خودمان نیست. مایی که می‌بایست همچون باغبانی دلسوز، برای وجود حاصلخیز و منحصربفرد خودمان وقت بگذاریم و بذرهای عزت نفس و آرامش و سلامت و ثروت را عاشقانه، در وجودمان بپرورانیم. در عوض در شلوغی روابط سمی، ترس‌های کهنه و ناتوانی در نه گفتن، آن بذرها و گوهرهای ناب را در نیمهٔ مسیر شکوفایی به فراموشی سپرده‌ایم و از ارزش وجود خود غافل شده‌ایم.
دوره راهگشا و گشایش‌بخش حریم، دعوتیست به بازگشت. بازگشت به همان سرزمین امن. بازگشت به خلوص ارکان و عناصر. جایی که یاد می‌گیریم چگونه با احترام به خود و حد و مرزهایمان، بردهٔ رفتارها و قضاوت‌های دیگران نباشیم، افراد نادرست را غربال کنیم و با تمرکز بر موهبات درونی خود، وجود شگفت‌انگیزمان را دوست بداریم.